Το σακίδιο γέμισα
με του Δέλτα τ’ άγια blues
πέταξα σαν μέλισσα
από αγάπες μέθυσα
δίχως μέικ απ και ρουζ.

Τα ματζόρε μύριζαν
σκόνη, μπέρμπον και καπνό
μάτια μου ψιθύριζαν,
στόματα μου σφύριζαν
της πικρίας το σκοπό.

Και το βήμα μου έσπειρα
στων αγρών τα κύματα
σε πλατάνια έγειρα
την ψυχή μου έσυρα
στου καημού τα κτήματα.

Κι ύστερα ταξίδεψα
στα ουράνια στρώματα
τα φιλιά σου γύρεψα,
τη ματιά σου φύτεψα
στου μυαλού τα χώματα.

Το δισάκι γέμισα
με του λιμανιού πενιές
την καρδιά μου ανέμισα
τις φωνές ανέστησα
κείνες που άνδρωσε ο τεκές.

Τα μινόρε δάκρυζαν
από πάθη ερωτικά
χίλιες λέξεις μ’ άγγιζαν
που ιστορίες σφράγιζαν
σε κιβώτια μυστικά.

Σε κρυφές ακρογιαλιές
μόνος μου περπάτησα
κει που σμίγαν οι φυλές
κει που σβήναν οι φωνές
σα σκαρί ναυάγησα.

Στου Ψυρρή, στην Κοκκινιά
στις μικρές ανηφοριές
μοιάζει ο πόνος βελονιά
μα σε πέτρινη γωνιά
με μεθούν παλιές στιγμές.