Σαγήνη μ’ ελπίδα κυλιούνται στην αμμουδιά
θυμήσου
Το σπέρμα παλεύει να διώξει τη μοναξιά
μην έρθει
Στη μαύρη τη σάρκα ζωγράφησα κίτρινες φλέβες
με πύον
Το στόμα μου πέφτει, ραγίζει τη σκιά.

Διάφανα τα δάκρυά μου τρέχουν.
Στρατηγός νιώθω, χωρίς μια νίκη.
Κι αν πονώ, η ήπειρος μου φεύγει.
Διάφανα αισθήματα μ’ ελέγχουν.

Η λύσσα που πνέει η κάθε μου στιγμή
μ’ αδειάζει
Βαμμένος ήλιος είναι το πρόσωπό της
το βλέπω
Μαχαίρια και τοίχοι που κρύβουνε μωρά
μ’ αγγίζουν
Στο χώμα σαν πέφτουν, ραγίζουν τη σκιά.