Κλεισμένος μέσα ο’ έναν πύργο σκοτεινό
και μόνη σκέψη μου το γέλιο των ματιών σου
παραδομένος σ’ ένα θέατρο σκιών
είμαι ο κακός των πιο κακών παραμυθιών σου.

Δεν μπορώ να σ’ ερωτευτώ, δεν μπορώ να σε αγαπήσω
μόλις πάω να το σκεφτώ, κάτι με τραβάει πίσω.

Είσαι η πεντάμορφη εσύ, το απαίσιο είμαι τέρας
δώσ’ μου της ζωής το φιλί, να με δω ξανά το φως της μέρας

Με τα φαντάσματα τα βράδια ξενυχτώ
κάπου μπερδεύομαι, για σένα τους μιλάω
μα αυτό το ξόρκι είναι τόσο δυνατό
που ό,τι κι αν πω μέσα σε ένα λεπτό ξεχνάω.

Μόνο εκεί μπορείς να με βρεις, μόνο εσύ μπορείς να με σώσεις
απ’ το μαγικό της ντροπής να `ρθεις και να με λυτρώσεις.

Είσαι η πεντάμορφη εσύ, το απαίσιο είμαι τέρας
δώσ’ μου της ζωής το φιλί, να με δω ξανά το φως της μέρας