Η λάμπα στο δρομάκι κάτω έσβησε
Μα τώρα πλέον δεν πειράζει
Ξεφυσάει λίγο θλίψη και χαμογελάει
Τώρα το φως της νύχτας πια δεν το σκεπάζει

Όπως χαράζει έτσι αλλόκοτα
Σκέφτεται πράγματα που πια δεν τον τρομάζουν
Τα σύννεφα χρώματα ελπίδας παίρνουν
Κι όλοι οι ήχοι μουσική στ’ αυτιά του μοιάζουν

Και σκέφτεται πως θαπρεπε λίγο να κοιμηθεί
Σκέφτεται πως θα `ναι μια κουραστική ημέρα
Και πως μισεί αυτά τα διαλείμματα θανάτου
Όταν το φως της αυγής τον χαράζει πέρα ως πέρα

Όπως χαράζει έτσι αλλόκοτα
Θυμάται πόσο όμορφη είναι αυτή η πλάνη
Ακόμα κι οι λύπες αποχτούν νόημα
Όταν τις σκεπάζει αυτή η περίεργη πάχνη