Είμαστε οι άνθρωποι της ματαιοδοξίας
Σπέρμα κι αέρα, στάζουν οι πληγές μας
Συσσωρεύουμε οχετούς στείρας σοφίας
Μ’ εκκωφαντικά βελάσματα υμνούμε τις ζωές μας

Είμαστε οι άνθρωποι του ζωντανού θανάτου
Με φαλλούς που εκκρίνουν κρυμμένα πάθη
Για μας ο χρόνος αυτοκτόνησε κάπου
Οι ζωές μας τα `χουν όλα, εκτός από λάθη

Είμαστε οι άνθρωποι της μεταλλαγμένης ντροπής
Το αθάνατο κέντρο του κόσμου, εμείς οι μεγάλοι
Γιατί να υπάρχουν σκέψεις αλλαγής
Πρέπει πρώτα και στα γούστα μας ν’ αλλάξουνε οι άλλοι

Έλα κάνε κομπλιμέντα στους ρυθμούς μας
Υποκλίσου κι έλα φάε τους σάπιους λωτούς μας
Θαύμασέ μας, άγγιξέ μας, φίλησέ μας,
Έλα τώρα πες μας κι άλλα… Έλα πες μας…