Θέλω να πάψω ν’ ακούω για αψεγάδιαστους ανθρώπους, αμόλυντους
Θέλω να είμαι κι εγώ ένας από αυτούς…
Πώς όμως να το κάνω;
Θέλω ν’ ακούσω το γάργαρο γέλιο
Των αγαπημένων νεκρών
Να ξαποστάσω λίγο και να γλείψω τις πληγές μου
Να τις δω να γίνονται ουλές

Και να μάθω ένα παράφωνο ακόρντο
Τόση αρμονία πως ν’ αντέξω
Θέλω να γίνω ένα με τον ορίζοντα
Κι ας πρέπει να νιώσω το αίμα να κυλάει στ’ αυτιά μου…

Θα μπορούσα να σ’ αγαπήσω πραγματικά
Μα τώρα δε με νοιάζει πλέον
Ξέρω πως δεν τ’ αξίζα…
Αν νομίζεις πως μπορείς να με σώσεις
Γέμισε το όπλο σου ασημένιες σφαίρες…

Κι έλα δείξε μου ένα παράφωνο ακόρντο
Η μελωδία μου σαπίζει την ψυχή
Θέλω να γίνω αύρα να ξαπλώσω πάνω στο κύμα
Να καρπωθώ το λιβάνι με την αξία μου…