Στα νερά της πηγής ένας βάτραχος
λυπημένος, βαρύς και ατάραχος.
Ποιος να ξέρει τι να σκεφτότανε
κι αν στον κόσμο κανείς τον νοιαζότανε!
Ποιο ραβδί μαγικό να τον άγγιξε
και ποτέ την ψυχή του δεν άνοιξε.
Το ποτάμι μπροστά του αγνάντευε.
Τι του έφερα δώρο δε μάντευε.

Από μένα με αγάπη,
απ τα βάθη της καρδιάς,
πάρε τούτο το φιλάκι
κι όταν γίνεις βασιλιάς,
μην ξεχάσεις τα παιδιά
που κοιμούνται στα παγκάκια
και ξυπνάνε βατραχάκια.

Η αγάπη τον κόσμο ανάστησε
κι ένα νούφαρο πλάι του βλάστησε.
Το ποτάμι ξανά πίσω γύρισε,
στην πηγή που η άνοιξη μύρισε.
Παραμύθια κι αλήθεια μπλεχτήκανε
και τα μάγια της νύχτας λυθήκανε.
Μια ευχή στο αυτί του ψιθύρισα,
άνοιξα αγκαλιά και τον φίλησα.

Από μένα με αγάπη,
απ τα βάθη της καρδιάς,
πάρε τούτο το φιλάκι
κι όταν γίνεις βασιλιάς,
μην ξεχάσεις τα παιδιά
που κοιμούνται στα παγκάκια
και ξυπνάνε βατραχάκια.