Μια μυρωδιά να σου τρυπάει τη μύτη
Μια καμπάνα να ακούγεται στο κελί σου
Μα εσύ το ξέρεις περιμένεις την ποινή σου
Και εσύ δεν είσαι εδώ.

Βλέπω τα χλωμά πρόσωπα σου
Σαν αστραπές στην καταιγίδα
Σαν σιωπές σαν τη σκιά σου
Και εσύ δεν είσαι εδώ.

Τώρα πια δε σκέφτεσαι, το βλέπεις
Δε σε νοιάζει καν η ζωή σου
Μιλάς μονάχα για την ποινή σου
Κι όλο φεύγεις.

Τώρα πια δεν μπορείς να ξεφύγεις
Από το θάνατο που συχνά πίνεις
Στο δρόμο σε βλέπω, σταμάτα Μαρία
Κι εσύ μου λες, είναι μανία.

Τρέχεις τώρα να ξεφύγεις απ’ αυτό που σου τρώει την ψυχή
Τρέχεις μήπως και προλάβεις τη μολυσμένη σου ζωή
Μήπως το κορμί σου ξαφνικά αναστηθεί
Μήπως και καθαρίσει η μολυσμένη σου ζωή.

Μα το βλέπεις δεν μπορείς
Λίγο λίγο θα χαθείς
Θες με άσπρη να τραφείς
Κι είσαι νεκρή.
Μαρία