Μέσα απ’ τις άδειες φιγούρες του κόσμου
Μια μορφή βγαίνει και ντύνεται κάπως
Που σε κάνει να λες πως είσαι γι’ αυτήν μονάχα
Για εκείνη που βγαίνει στα μπαρ
Και γυρνάει σε μέρη όπου βγαίνουν οι άνδρες
Για να βρουν αγάπη μιας νύχτας ξεχασμένη
Εύκολο θύμα για να πιάσουν.

Κι αυτή με το μυαλό να της να φτιάχνει
Ιστορίες αγάπης μιας στιγμής
Που πέρασε και φεύγει σαν αστραπή
Να θέλει να φλερτάρει με το χρώμα
Των πιο λαμπρών αστεριών
Τους ήλιους, το φεγγάρι, τους ανέμους πλανητών
Να θέλει να γίνει γι’ αυτούς η πιο γλυκιά αγαπημένη
Στους ήλιους, στο φεγγάρι να φανεί ερωμένη
Με ψυχή λερωμένη.

Νομίζει πως πετάει σε αγκαλιές
Άγνωστων ωραίων κυριών
Μα η πτήση κρατάει για λίγο
Τελειώνει και φεύγει, γυρίζει, αρχίζει να ντύνεται πάλι
Κάπως που θα κάνει τρελό
Τον κόσμο που τη θέλει στα χέρια του
Να μείνει για πάντα μαγεμένη
Μα αυτή θα είναι για πάντα ερωμένη
Με ψυχή λερωμένη.