Μέσα σε φόβους δωμάτια σκοτεινά
Ψάχνω λόγια προσευχών
Να πέσω πια στη λήθη των δικών της χεριών
Και να σβήσουν ό,τι έχουν χαράξει
Οι πληγές των δικών μου χαμένων καιρών
Τα όνειρα που έχω βουλιάξει
Στις φλόγες των πιο δυνατών ποταμών
Που μου βαραίνουν με τον πόνο την πλάτη
Η δική της σιωπή.

Όσες φωτιές ανάψαν στη ζωή μου
Εγώ να μένω απαθής
Μόνο τα χέρια μου να ανοίγω αργά
Και να θέλω μέσα τους να βάλω
Κάθε δικό της πέταγμα, κλείσιμο ματιών
Και να παλεύω μόνος μου να φτάσω
Ό,τι μου έκρυβε κάθε φορά
Τη δική της φωνή να ακούσω
Η δική της σιωπή.

Τώρα τα νεύρα του δικού μου μυαλού
Τεντώνουν και αρχίζουν να σπάνε
Με τις φλέβες του κορμιού μου που γεμίζουν αργά
Με αίμα με πιέζουν και σκάνε
Όταν αρχίζω να φωνάζω και να παίζω καλά
Μεσ’ τη μάχη του μυαλού μου παγώνω
Και ζητάω ξανά να ξεφύγω και πάλι
Να σπάσω απ’ το κεφάλι τη ζάλη
Τη δική της σιωπή.

Θεός και ιερέας να γίνομαι και σοφιστής
Ρήτορας πρόγονος, αρχαίος αλχημιστής
Μα τα μάτια της μου λένε μόνο σιωπή
Να μπορέσω να τη σπάσω με τη φωνή

Άγιοι, δαίμονες, Θεοί και ουρανοί
Δώστε μου δύναμη, δώστε μου πνοή
Γιατί τα μάτια της μου λένε μόνο σιωπή
Να μπορέσω να τη σπάσω με ένα φιλί.

Μέσα σε λόγια βαθιάς προσευχής
Να χάνω του μυαλού μου τις σκέψεις
Και κουρασμένος πολύ να βλέπω αυτή
Που πάντα να φεύγει και μένω
Καρφωμένος σε μία κουρδισμένη χορδή
Και να χάνω του μυαλού μου τις νότες
Μέσα σε σκόρπια πέταλα λευκών λουλουδιών
Και να θέλω να χαθώ εκεί μέσα
Στη δική της σιωπή.