Στην πλατεία του κέντρου των κέντρων της Αθήνας
φεύγει η ματιά μου πάνω από δέντρα τις ταράτσες και όσο φτάνω.

Βλέπω συμπτώσεις τόσο δα μικρούλες εξισώσεις
αχνές γραμμές που ονειρεύονται ποτέ τους να μη σβήσουν.

Από εκεί και πιο ψηλά τον ίλιγγο αγναντεύω
τις φωνές τους καπνούς και ότι άλλο βάζει ο νους.

Και δεν πονώ και δε φοβάμαι μέρες και νύχτες τις λυπάμαι
όλα μικρά βλέπω καλά τη γωνιά που θα βρεθούμε