Ανοίγει η πόρτα σαν θέρος στέκεσαι μπροστά,
χίλια στάχυα στη σειρά.
Και η διάνοια μας κοιτάζει με μια ασημένια κόμη
ως τα λαμπερά βουνά.

Έχω κάνει τόσα λάθη,
όλη μου τη νιότη στάχτη.
Ένα διάτρητο τοπίο,
ένας κόσμος από κρύο.
Κι ένας πάνω στη σχεδία,
ανασαίνει με μια ελπίδα.

Τώρα οι ίριδες λυγίζουν, το σκυλί αλυχτά,
όλα δείχνουν μακρινά.
Κι η πανέμορφη γυναίκα, που τ’ αγόρια περιμένουν,
είναι στην ψυχή γριά.

Όλοι οι πόλεμοι και η πείνα, όλα γίναν για το χρήμα.
Όλοι γύρευαν το χάδι, ένα απατηλό σκοτάδι.
Σαν τα φάρμακα του αιώνα που διαλύθηκαν στο στόμα.

Όλοι πέφτουν από σένα σε μια γέφυρα εναέρια
κι από κει στη μοναξιά.
Σαν τη σιδερένια μάσκα της μοναδικής αγάπης
είχες πίσω σου καρφιά.

Έχω κάνει τόσα λάθη,
όλη μου τη νιότη στάχτη.
Ένα διάτρητο τοπίο,
ένας κόσμος από κρύο.
Κι ένας πάνω στη σχεδία,
ανασαίνει με μια ελπίδα.

Όλοι οι πόλεμοι και η πείνα, όλα γίναν για το χρήμα.
Όλοι γύρευαν το χάδι, ένα απατηλό σκοτάδι.
Σαν τα φάρμακα του αιώνα που διαλύθηκαν στο στόμα.