Άχι και να `ταν μπορετό πριν πέσω και ποθάνω,
τα όσα βάνει ο μαύρος νους σκιάς τα μισά να κάμω

Πέρδικες μπλιο δε κυνηγώ και βιόλες δε σκαλίζω
τση μοναξιάς μου το δεντρί αργά ταχιά ποτίζω

Η μοναξιά μου εγίνηκε δεντρί και το ποτίζω
και στον παχύ του ασκιανό ολημερίς καθίζω

Ε, ταξιδιάρη λογισμέ με το κορμί μου ορτάκι
στον κόσμο μην αφήσετε αγύρευτο σοκάκι.

Ε, ταξιδιάρη λογισμέ άλογο φτερωτό μου
πάρε με καβαλάρη σου να σμίξω το μωρό μου.

Αφού μια μέρα είναι γραφτό σαν το κερί να σβήσω
αφήστε με το δυστυχή ως πεθυμώ να ζήσω.