Τρυπώ μ’ αγκάθια τα λευκά σου χέρια,
το ξέρω, μα ο πόνος μη μας χωρίσει,
το κορμί σου αγγίζω, το μυαλό θολώνει
τις ενοχές της ξερνάει η ψυχή

Μα στ’ αλήθεια δε θέλω να σε χάσω, ναι.
Οι στιγμές αυτές ας μη χαθούνε, κλαις.
Δεν πρέπει...

Ο χρόνος πάντα ελπίδες φέρνει,
οι ελπίδες σβήνουν με τον καιρό,
κάτι στη ματιά μας βουβά ορίζει,
έναν μαύρο κύκνο θαρρώ.

Κι αν πάψεις να νιώθεις τις πληγές της νιότης
που σέρνουν τον ήχο της ντροπής,
Κι αν λήθη και δάκρυ το αίμα λερώσουν,
κι αν φόβος λυγίζει τη γενναία ψυχή

Δίχως νόημα δε θα ηχούν οι λέξεις, ναι
οι στιγμές που σβήναμε τα ίχνη, ναι
Ηδονή...

Ο χρόνος πάντα ελπίδες φέρνει,
οι ελπίδες σβήνουν με τον καιρό,
κάτι στη ματιά μας βουβά ορίζει,
έναν μαύρο κύκνο θαρρώ.