Μια Μυλοποταμίτισσα του μυλωνά γυναίκα
μετάξι κλώθει κι αναλεί και σύρμα μασουρίζει
Εις τσ’ ουρανούς το διάζεται, στσι κάμπους τ’ αναλύσει
και στον αφρό τση θάλασσας έστεσε τ’ αργαστήρι
Ο μπέλλος τση επέρασε ρωτά τηνε ίντα φαίνει
Τ’ αφέντη σου ποκάμισο κι εσένα γελεκάκι