Νεκρανθέμων ευχρόους θυσάνους,
κόραι, πλέξατε, της Μυτιλίνης!
Κλάδους καύσατ’ ευώδους μυρσίνης
και ανθέων επάνω στεφάνους
της εσχάτης της ρίψατε κλίνης.

Της Λευκάδος ποτέ το μοιραίον
ακρωτήριον κόρη λευχείμων
κατεσκόπει από των ερήμων
και δυσβάτων της νήσου ορέων
με δακρύβρεκτον όμμα, ή τλήμων.

Εις την κόμην της στέφος εφόρει
η νεάνις αυτή νεκρανθέμων
με την κόμην υπό των ανέμων
λελυμένην, αφήκε τα όρη
και με βήμα κατήρχετο τρέμον.

Δεν εξέφραζε θλίψιν το βλέμμα
της παρθέν’ ουδ’ ακμάζοντα πόνον
της καρδίας, εν δάκρυ της μόνον
φαεινόν, καταπίνον ηρέμα,
ήτο δείγμα κρυφών παραπόνων.

Εις την χείρα της λύραν εκράτει,
εις το κύμα την λύραν της ρίπτει,
προς το κύμα το σώμα της κύπτει,
με τας χείρας την όψιν της φράττει,
"κύμα δέξε μαι!" λέγει και πίπτει.

Η αθλία ευθύς κατεπόθη
εις τα κύματα, φλοίσβος προσκαίρως
είς ηκούσθη εις εκείνο το μέρος
κι οι θερμοί της εσβήσθησαν πόθοι
και μ’ αυτούς συνεσβέσθη ο έρως.