Γύρισα σπίτι μου κι ο ίσκιος μου παλεύει
να γίνει σώμα πάλι, αλλά την τρέλα μου νταντεύει
ο χρόνος, οι μέρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα,
τα ψιθυρίσματα, η λούφα, τα μονόλεκτα.

Ψάχνω ν’ ακούσω τη φωνή μες στο κεφάλι,
μα από μια τρύπα μπήκαν, χώρεσαν και οι άλλοι·
στρογγυλοκάθησαν κι αρχίσαν να μιλάνε
όλοι μαζί· φτύνουν τα δάχτυλα απ’ τα ψίχουλα να φάνε.

Δε βρίσκω τίποτα άλλο εδώ κι απ’ το λαιμό με πιάνει
θηλιά δεμένη από το φεγγαροδρεπάνι.
Κάνει τις νύχτες χίλιους γύρους και με σφίγγει,
με στρίβει κόμπο σαν σεντόνι και με στύβει.

Στάζουν οι λέξεις μου μια μια και μπερδεμένες,
ακατάληπτες, αδέξιες κι ανακατεμένες
και στα κουτσά όταν φτιάξουν νόημα σε μια αράδα,
φεύγει η βροχή μου και ξεπέφτω στη λιακάδα.

Πού είναι η φωνή εκείνη – πρέπει να μιλήσει –
όταν για μια στιγμή η βουή κι ο αντίλαλος αφήσει.
όταν βρεθεί τι φταίει, αν φταίει κάτι,
πρέπει η φωνή μες στο τραγούδι να πνίξει το κεσάτι.

Σεισμοί κουνήσανε τα φρένα μου, το χάρτινο στέμμα μου
φτιάχνω καράβι, το αμολώ να βρει το τέρμα μου·
μακάρι αγύριστο να `ναι και στα τυφλά να γυρνάνε
με ένα σάρμα δίχως χάρτη να πάνε...