Απλά πράγματα. Και τ’ άλλα,
τα κρυμμένα, πώς τα λες;
Πως οι ώρες σου μια στάλα
θα κυλήσουν πιο απλές;

Απλά πράγματα. Χτυπάνε
των αλόγων οι οπλές
τα μεσάνυχτα και πάνε,
με παράτες και απειλές,

του πλανόδιου θιάσου
οι σκιές και του πολέμου,
κι όλο με καλεί κοντά σου
μια μπαλάντα του ανέμου.

Σφίξου πάνω μου, κοιμήσου,
κι άσε να `ρθουν οι αιώνες,
μίλησα με το κορμί σου
και με πήραν οι χειμώνες.

Ώστε πέρασαν τα χρόνια;
Μη ρωτάς μήτε να κλαις
για τ’ αλλοτινά τα χιόνια.
Απλά πράγματα, να λες.