Ποιος είμαι εγώ, να κρίνω τον αμαρτωλό,
να κοροϊδέψω τον τρελό που κλαίει στη ταβέρνα,
ποιος είμαι εγώ, που έχω ελαττώματα σωρό
και λέω πώς δε συγχωρώ την πικραμένη, εσένα.

Του αναμάρτητου η πέτρα δε μου πάει,
δεν τη πετάω στην αμαρτωλή, στον κλέφτη,
έτσι όπως είναι η ζωή κι όπως μας πάει,
τη ρίχνω απάνω στο δικό μου το καθρέφτη,
άλλοι ας κάνουν το Θεό, ποιος είμαι εγώ.

Ποιος είμαι εγώ, να ρίξω πέτρα στους ληστές
που ζουν στις πόρτες τις κλειστές, στα σίδερα από πίσω,
ποιος είμαι εγώ για να δικάσω το φονιά
και τον αδίκαστο ντουνιά να τον χειροκροτήσω.

Του αναμάρτητου η πέτρα δε μου πάει,
δεν τη πετάω στην αμαρτωλή, στον κλέφτη,
έτσι όπως είναι η ζωή κι όπως μας πάει,
τη ρίχνω απάνω στο δικό μου το καθρέφτη,
άλλοι ας κάνουν το Θεό, ποιος είμαι εγώ.