| |
μουσόφιλος
18-09-2018 02:25 | Από συνέντευξη της Κ.Δημουλά στον Δ.Μανιάτη δημοσ. σε «ΤΑ ΝΕΑ Σ-Κ» στις 8-9 Σεπτ. 2018.
-Ερ.: Και πώς περνάτε τον καιρό σας;
-Απ: Δεν βρέθηκαν δακτυλικά αποτυπώματα της θάλασσας στο σώμα μου. Αυτά τα σκούρα κάπως σημάδια που φαίνονται στο δέρμα μου είναι οι παλιές νεανικές φωτογραφίες που έβγαλα με τον ήλιο να ανατέλλει και να μεσουρανεί κατάσαρκα. Και τούτη δω η τελευταία φωτογραφία που διστάζοντας με φιλοξενεί απαθανατίζει τα σφριγηλά - τότε - εγκαύματα του ήλιου. Επομένως περνάω εκείνον τον καιρό μου φιλοξενώντας το μαζί με το νεφελώδες παρόν του. Για να πω την αλήθεια, κάνει φιλότιμες προσπάθειες και η ανάμνηση να μας ξεγελά σαν να είναι παρόν, αλλά ξαφνικά εμφανίζεται η κληρονόμος της αναπόλησης, η διαβόητη ως καταχράστρια της απουσίας: η λήθη. Ό,τι έχει απομείνει της το δίνουμε. Λιτοδίαιτη ευτυχώς η αυτοσυντήρηση.
- Αλήθεια, με τόση αναγνωρισιμότητα και δημοφιλία, σας προσεγγίζουν νεότεροι να σας γνωρίσουν και ίσως και να σας ζητήσουν γνώμη ή συμβουλή για τη μοναξιά ή τον έρωτα;
Απ: Όσο για τον έρωτα και τη μοναξιά, δεν ξέρουμε με βεβαιότητα τίνος παιδιά είναι. Λέγεται πάντως μετ' επιτάσεως ότι ο έρωτας είναι ένας αυτοδημιούργητος βασανισμός, μετεκπαιδεύτηκε ως ψυχίατρος - όχι, όχι στο εξωτερικό, εδώ, εδώ, στο πολύ εσωτερικό μας - κι έχει μεγάλη πελατεία που του την προμηθεύει ευχαρίστως η μοναξιά γιατί η ίδια, ως γνωστόν, φοβάται τον κόσμο - χαμός, ουρές σχηματίζονται. Ως προς τον συνωστισμό αναγνωστών, θαυμαστών, εκτός του ότι από ευγένεια ίσως υπερβάλλετε, θα σας πω ότι απλώς μερικοί αναγνώστες ίσως εκλαμβάνουν το αδιέξοδο ως ικανότητα. Εν μέρει είναι, γίνεται, καθώς εν αγνοία σου διεγείρει για να σωθεί ένα από τα χιλιάδες κύτταρα που προορίζονται να προστατεύσουν την επιβίωσή σου από το μέγα αρπακτικό που είναι η πλήξη. Πιο πιθανόν οι άνθρωποι να βλέπουν την ποίηση ως μια σωτήρια παρανομία εις βάρος της νομοταγούς πραγματικότητας και προς όφελος της πλάνης που είναι πολύ συμφεροντολόγος.
- Τι πιστεύετε πως έκανε τόσο επιδραστική και δημοφιλή την ποίησή σας;
- Απ: Ίσως επειδή το κάθε ποίημα με ανακήρυσσε - το θέμα του, εννοώ - υποψήφια ηττημένη. Θεωρώ τη λύπη ένα προειδοποιητικό σύμπτωμα μελλούμενης ήττας.
|  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
