Αν, λέω αν, δεν ήσουνα το παν
του κόσμου το αμάν
μπορούσα να αντέξω.
Αν, λέω αν, δεν ήσουνα το παν
στου κόσμου το αμάν
δε θα ’μενα απ’ έξω.

Εγώ, εσύ κι η ζάλη μου
κλεισμένα στο κεφάλι μου
στα μέρη που σ’ αγάπησα γυρίζω
και πίνοντας τα ξύδια μου
σε ψάχνω στα ταξίδια μου
αφού εσένα πια δε σε γνωρίζω.

Αν, λέω αν, δεν ήσουνα το παν
θα είχα καρδιά
και δύναμη ν’ αλλάξω.
Αν, λέω αν, δεν ήσουνα το παν
θα είχα και φτερά
αλλού για να πετάξω.

Εγώ, εσύ κι η ζάλη μου
κλεισμένα στο κεφάλι μου...