Σε πήρ’ η μπόρα, της σιωπής η καταιγίδα
κι έχεις δυο μέρες και τρεις νύχτες να φανείς.
Πήγα στα μέρη μας, σε μονοπάτια πήγα
κι όμως κανείς δε σε αντάμωσε, κανείς.

Μέσα στα μάτια μου γυρνάς σαν νυχτερίδα
και κάθε νύχτα φτερουγίζεις στην καρδιά.
Προχτές στο όνειρο στα σύννεφα σε είδα
να κλαις αντάμα με αγγέλους και πουλιά.

Πες μου ποιο λάθος μου σε έκανε να κλάψεις
κι εγώ το δάκρυ σου μεταλαβιά θα πιω.
Πόσο σ’ αγάπησα ποτέ μην το ξεχάσεις
και να θυμάσαι πως ακόμα σ’ αγαπώ.

Μέσα στα μάτια μου γυρνάς σαν νυχτερίδα
και κάθε νύχτα φτερουγίζεις στην καρδιά.
Προχτές στο όνειρο στα σύννεφα σε είδα
να κλαις αντάμα με αγγέλους και πουλιά.