Μέσα μου έχω μια φωνή, ξυπνάει όταν είσαι εσύ
Θυμάται κι ανασταίνει κάποια παλιά οδύνη
Και τότε βγαίνει το θηρίο

Στο μυαλό μου είναι ένα παιδί, πεθαίνει για προσοχή
Ποτέ του όμως δε χορταίνει, ο φόβος θα ο περιμένει
Όταν στραφούν αλλού τα φώτα

Κι όλο πονώ, κι όλο παλεύω...
Να μ’ αγκαλιάσω, να συγχωρέσω...
Σαν να’ναι ρούχα γιορτινά την ντροπή μου να φορέσω...
Είμ’ αυτό και δεν είμ’ αυτό... Είμ’ εγώ και δεν είμ’ εγώ...
Είμ’ αυτό και δεν είμ’ αυτό... Είμ’ εγώ και δεν είμ’ εγώ...

Όσα είχα απαρνηθεί από ανάγκη να δεχτεί
Μια πρώτη μου ερωμένη, κι αυτή στα δέκα μοιρασμένη,
Κομμάτια μου τώρα σκορπισμένα