Τα όρη και τα πέλαγα Αργυρώ μου
δακρύζαν με τα μάτια μας μωρό μου,
γιατί κι οι δυο τα βλέπαμε σαν ξένοι
στον ξένο κόσμο παραπεταμένοι.

Ποιος Χάνδακας, ποια Κάντια,
ποια Πόλη,
μας σπάσανε τη λεβεντιά μας όλη
και φύγαμε σαν κλέφτες νικημένοι
κι από την Κρήτη
κι απ’ την οικουμένη.

Κορμί μελαχρινό και παιδεμένο
σαν του Χριστού ψωμί ευλογημένο,
σε φίλησα και γύρισαν εντός μου
οι θάλασσες
αυτού του ψεύτη κόσμου.

Μα τώρα μένει μέσα μου ένας πόνος
η θύμησή σου
που τη δέρνει ο χρόνος,
με πάει σαν το χαμό στα περασμένα
κι ας έμαθα να ζω χωρίς εσένα.
Όνειρα μέσα σ’ όνειρα μωρό μου
π’ αστράφτουνε και φέγγουν
Αργυρώ μου,
κανείς δε θα βρεθεί
να μας τα κλέψει
να μπει μες στην καρδιά
να τα ληστέψει.