Στον τοίχο μ’ έστησαν μπροστά
τα λόγια σου τα λιγοστά,
μακριά σου τώρα οι μέρες
με πληγώνουνε σαν σφαίρες.

Πόνε, της καρδιάς φονιά,
πότε θ’ ανοίξουμε πανιά;
Πονάει ετούτο το μαχαίρι
από το δικό σου χέρι.

Ραγίζει απόψε η καρδιά,
στο στήθος μου μια χαρακιά.
Σε Ανατολή και Δύση
την πληγή μου ποιος θα κλείσει;

Πόνε, της καρδιάς φονιά,
πότε θ’ ανοίξουμε πανιά;
Πονάει ετούτο το μαχαίρι
από το δικό σου χέρι.