Στους δρόμους του Κόσμου
λουλούδια του δυόσμου
να `ταν ν’ ανθίζαν
γλυκιά Παναγιά.

Να σβήσει το μίσος
το άγχος του ίσως,
της μάχης ο βόγγος
του γιου ο χαμός.

Κι η γη μας κυψέλη
να γίνει με μέλι,
να τρών’ οι ανθρώποι
γλυκό πια ψωμί.

Καρδιά να μην κλάψει
κι ο ήλιος να λάμψει
απ’άκρη σε άκρη
σε όλη την γη.