Της κοινωνίας ναυαγός
και της ζωής αμαρτωλός,
νύχτα σε νύχτα κυκλοφορώ
κι όλο πιο κάτω κατρακυλώ.

Μόνον αυτή π’ αγάπησα
και μ’ έχει φαρμακώσει,
όσο κι αν παραστράτησα
μπορούσε να με σώσει.

Συντρίμμι, τώρα, θλιβερό,
το θάνατό μου καρτερώ,
μες στα σκοτάδια, μες στη ντροπή
φθείρω το σώμα και την ψυχή.

Μόνον αυτή π’ αγάπησα
και μ’ έχει φαρμακώσει,
όσο κι αν παραστράτησα
μπορούσε να με σώσει.

Κι αν είχες, μάνα μου γλυκιά,
για μένα όνειρα πολλά,
κλείσε τα μάτια να λυτρωθείς
γιατί θα κλάψεις αν θα με δεις.