Το εύθραστο το άθραυστο
της αφθαρσίας πλάτος
κι ένας Θεός απ’ τα παληά
νάτος, μπροστά μας νάτος!
Ήλθαν καιροί, θα `λθουν καιροί
να γίνουν όλα μέλλον,
το παρελθόν και το παρόν
κι εσύ ο επιμένων.
Κι άμα θα στάξουν οι σταυροί
νερό και άγιο μύρο,
θα `ναι το αίμα των νεκρών
το αίμα των χαμένων.
Κι εγώ και συ κι ο διπλανός
και ο εχθρός κι ο φίλος,
όλοι μαζί, σε μια γιορτή
σ’ ένα κοινό τρισάγιο.
Γιατί το φως του ήλιου
δεν τέλειωσε ποτέ,
μήτε οι νεκροί πεθάναν !..
Να, αφουγκράσου, έρχονται
σιμά να τραγουδήσουν,
τραγούδια ατραγούδητα
να μας παρηγορήσουν.
Γιατί, ποτέ δεν ήτανε νεκροί,
μήτε ποτέ θα είναι!
Κι αν δεν η νύχτα πλάτενε
είναι γιατί κοιμούνται
τον ύπνο τον ακοίμητο
γι αυτό λαγοκοιμούνται.
Και έρχονται οι άγγελοι,
συντρόφια στη χαρά τους.
Όχι, δεν πέθαναν ποτέ,
νάτοι αναμεσά τους.
Στα πορφυρά τους αίματα
της πάνω γης το άλγος,
εμείς στ’ αλήθεια οι νεκροί
κι οι ζωντανοί οι κάτω.
Γι αυτό λοιπόν αδέλφια μας
μη κλαίτε τους νεκρούς μας,
νεκροί εμείς γινήκαμε
με μύριους στεναγμούς μας.
Και δε μας πρέπουν δάκρυα
μήτε και μοιρολόγια,
μον’ κλάψτε για τα άγουρα
της γης τα μαύρα χρόνια.
Εδώ είναι ο θάνατος,
εδώ είναι το άλγος,
εδώ και του αβάσταχτου
ζωγρού σταυρού το βάρος.
Κι αν ειν’ κι εμείς να υπάρχουμε
"Και νυν και αεί" και πάντα,
ας πρυτανεύσει η λογική
η αγάπη να νικήσει,
τότε θα είμαστ’ ευτυχείς
κι αθάνατοι για πάντα.

Ποίηση: Γιώργος Κανλής
Μουσική: Λευτέρης Αερόπουλος
Ενορχήστρωση: Λευτέρης Αερόπουλος
Αφήγηση: Βασίλης Τσακίρης
(Ηθοποιός)