Οι παλιές φωτογραφίες,
η σκισμένη μου μπαλάντα,
τα τριμμένα μου τετράδια,
είναι όλα μες το φως.

Σαν τις λέξεις που αλλάζουν
και το νόημα δεν ξέρω
με της Λένας την κορδέλα
και με τον χαρταετό.


Πως μετράει η πληγή μου στο χαρτί
Πόσα μου ζωγράφιζες εσύ
Μόνο εσύ...

Πέρασα πολλά και είδα
πως να χάνω και να ελπίζω
να μετράω πόσους χτύπους
στην καρδιά μου να σε βρω.

Με τη γόμα σου να σβήνεις
το μολύβι όσα γράφει
και να μου κολλάς στην πλάτη
ότι πια δε σ’ αγαπώ.

Πως μετράει η πληγή μου στο χαρτί
Πόσα μου ζωγράφιζες εσύ
Μόνο εσύ...

Θα μαζέψω τα παιχνίδια
στο πατάρι και θα φέρω
το παλιό μου αλφαβητάρι
με κουμπιά και μουσική.

Και δε σε ξαναμαλώνω
που μου άλλαξες τον τόνο
και δεν έμαθες να γράφεις
με το χέρι στη ψυχή.

Πως μετράει η πληγή μου στο χαρτί
Πόσα μου ζωγράφιζες εσύ
Μόνο εσύ...