Η αλήθεια βράχηκε από κόκκινο κρασί
Τα χαμόγελά μας γίναν όλα χημικά
Αν ήμασταν ήχοι, θα ήμασταν εκρήξεις
που γεννιούνται μέσα από μικρά μυστικά

Το φεγγάρι μας γύρισε πλάτη κι έφυγε
Βαρέθηκε να ’ναι σκηνικό
Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει
Δεν κοίταζε κανείς τον ουρανό

Θα ’ναι αργά πια όταν δε μας νοιάζει
πως ήρθανε τα πράγματα και ψάχνουμε την έξοδο

Και σταμάτησα κι αναρωτήθηκα
γιατί ήμουν τόσο κουρασμένη

Ξημερώματα ξάπλωσες στο πίσω κάθισμα
Λιποθύμησες άσπρη

Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει
Θα ζούμε στο διάλειμμα για πάντα