Μάτια, μάτια τεράστια, κατακόκκινα
καρφωμένα στο γυμνό κορμί μου
Μέσα σε δωμάτιο παγωμένο – σιδερένιο κρεβάτι
Όσο κι αν μαζευτώ, δεν μπορώ να κρυφτώ
Θα με πιάσουν, θα με ακινητοποιήσουν
Δεν πρέπει στιγμή ν’ αφεθώ

Παγωμένη αράχνη κατάμαυρη, κυλά με απότομες γοργές κινήσεις
Με πλησιάζει, με αγκαλιάζει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά
και μου χαϊδεύει τα μαλλιά
Όχι, όχι δεν πρέπει να την αφήσω να μου κλέψει το μυαλό
Με δυο κινήσεις, με δυο κινήσεις, θα με βάλει στο μαγικό της το χορό
Κι αν την αφήσω, κι αν την αφήσω και δεν αντισταθώ
Θα νικηθώ, θα νικηθώ, θα νικηθώ, θα χαθώ, θα χαθώ

Κι αν σε κοιτάξω, εικόνα τρόμου είναι η εικόνα σου
Κι αν σε αγγίξω, φόβο θα μου γεμίσεις την ψυχή
Κι αν σε χαϊδέψω, κομμάτια θα γίνει το σώμα σου
Κι αν σε καλέσω, ο αντίλαλος του ουρλιαχτού θα φέρει
μοναξιά, μοναξιά, μοναξιά...

Ο αντίλαλος των στιγμών, ο πόνος των σπασμών του κορμιού
Το ηλεκτρικό σοκ, του νεύρου που τυλίγει τον εγκέφαλο
Όσο κι αν προσπαθήσεις, δε θα ξεφύγεις, δε θα ξεφύγεις
Φόβοι, εκρήξεις, χρώματα