Είναι φορές που σ’ αγκαλιάζουν της πόλης τα στοιχειά,
έρχονται απλά και σου φυσάνε στο στόμα μοναξιά

Δεν προσπαθείς να τ’ αποφύγεις, μα σιγοτραγουδάς,
πάλι θα έρθει ο χειμώνας και δε θα ‘σαι πουθενά

Διαρκώς παλεύεις δίχως να υπάρχεις, χάνεις τον χρόνο που σου είχαν χάσει
Και κύκλους πάντα κάνει η ζωή σου, φεύγει μακριά σου μα έρχεται μαζί σου

Αγνόησέ τους για να μην λυγίσεις, αγάπησε τους πριν να τους μισήσεις
Κι όταν χάσεις και τον εαυτό σου, κλείσε τα μάτια και στο χάος χώσου

Πάντα απλά θα σ’ αηδιάζουν τα εξουσιαστικά,
έρχονται απλά και σου θυμίζουν πως ζούμε στα σκατά

Δεν απορείς για αυτό, τον κόσμο τον γνώρισες καλά,
πάλι θα πρέπει να γυρίσεις σε μια γλυκιά βραδιά

Διαρκώς σε τρέχουν και σε σταματάνε, κι αν κουραστείς σε βλέπουν και γελάνε
Και νιώθεις πάνω σου την εξουσία, σε κάθε ηλίθιου την ευφυΐα

Αγνόησέ τους για να μην λυγίσεις, σαν μαριονέτα να μην καταντήσεις
Έτσι τη φτιάξανε την κοινωνία, με βία, χρήμα και αυτοκτονία