Οι ποιητές πεθαίνουν μόνοι την νύχτα
μέσα από χάδια που οι λέξεις υφαίνουν ξανά
μάλλον θα φταίνε οι αναμνήσεις που είχαν
και τους σκοτώνουν σαν να ήταν η πρώτη φορά
μάλλον θα φταίει η ανάγκη που είχαν
έστω για λίγο να πετάξουν χωρίς τα φτερά

Οι ποιητές χαμογελάνε στην νύχτα
μέσα από ήλιους που υφαίνουν με μάτια τυφλά
και όταν κυλάνε στην πίκρα
όλα τους μοιάζουν με ένα ποίημα που πήγε στραβά