Μια σκοτεινή στιγμή, σου κλέβει την ζωή
Κι αναρωτιέσαι αν έχουν φύγει όλοι
Τώρα κυλάς ξανά, χαμένος στα κενά
Κι αναρωτιέσαι αν πεθάναν όλοι

Κοιμήσου πάλι, σε άδεια πόλη
Και μη σε νοιάζει, αν φύγαν όλοι και νιώθεις κενός…

Ακούς, φωνές, τραγούδια δικαστές, και αρμονίες στα όρια τρέλλας
Θες να πεις, τραγούδια της ζωής, μα πάντα κάτι σε σπρώχνει στο τέρμα
Είχες ξεχάσει πως είναι στο τέρμα, τώρα χαράζεις την θλίψη στο δέρμα
Είχες ξεχάσει την θλίψη στο δέρμα, τώρα χαράζεις εσένα στο τέρμα