Άκου decada, έχουν αλλάξει πολλά
δεν έχω δέρμα κι είμαι γεμάτος σχοινιά
οι ανθρώποι παίζουν μαζί μου και με πετάνε μετά
ό, τι κι αν κάνω, για μένα είναι αργά

Και με τρομάζει η ανάγκη των ανθρώπων
να έχουν κάποιον για να νιώθουν ζωντανοί
με τα σχοινιά τους με κουνάνε σαν παιχνίδι
γιατί δεν ξέρουν να διακρίνουν την ζωή

Πες μου ποιος θα αγαπήσει μια μικρή θλιμμένη μαριονέτα;

Άκου decada, το μάτι θέλει πολλά
κάποτε ίσως, κοίτα πιο καθαρά
κι αν δεις μικρή μαριονέτα, να σου γελάει πικρά
λύσε της τα σχοινιά, για να πετάξει μακριά