Οι πιο μουντές αποχρώσεις του γκρίζου
Σ’ένα κλουβί που’χει χαθεί το κλειδί
Το αδιέξοδο του εγώ μου με τρομάζει
Άραγε χάνομαι ή έχω πια χαθεί;

Ο χρόνος τώρα με κοιτάει λυπημένος
Κάποτε γιάτρευε μα τώρα σιωπή
Η ελπίδα χάθηκε στην πίκρα του χτες
Τώρα πεθαίνω ή ήμουν πάντα νεκρή;(παιδί;)

Με αγωνία τους ανθρώπους κοιτάζω
Χαμογελούν μα δεν ακούν την κραυγή μου
Θέλω να βγω, να σωθώ, να πετάξω
Ή αγαπώ την χρυσή φυλακή μου;

Ήρθε μια νύχτα ένα κακό ξωτικό
Και το φιλί του με έχει στοιχειώσει
Με ένα του δάκρυ καυτό θα σωθώ
Ή ό,τι έχω με μιας θα σκοτώσει

Σε μονοπάτι ακανθώδες χορεύω
Έχω απ’ώρα χάσει κάθε επαφή
Σε κάποια κόλαση αναλώνομαι πάλι
Κ’ έχω αγαπήσει πια αυτό το κλουβί