Βαρέθηκα την κόλαση
που’ φτιάξανε οι επάνω
πεθύμησα μια όαση
κι είπα ν’ αλλάξω πλάνο
κάπου κι εγώ να ξεδιψώ
λίγο να ξαποσταίνω
γιατί είναι τ’ όνειρο λειψό
και μια ζωή το χάνω

Βαρέθηκα να σέρνομαι
και είπα να πετάξω
να δω και λίγο ουρανό
τη μοίρα μου ν’ αλλάξω

Κι είναι δικά τους τα φτερά
δικοί τους κι οι αγέρες
μας παίρνουνε τα όνειρα
και μας χαρίζουν σφαίρες
κι όταν πετάμε πιο ψηλά
μας σημαδεύουν σφαίρες

Κι είναι δικά τους τα νερά
δικές τους κι οι Σαχάρες
μας δίνουν ξεροπόταμα
και παίρνουν τους Νιαγάρες
αυτοί μιλούν με το θεό
(έχουν δικό τους το θεό)
κι εμείς (τρώμε) κατάρες