Τα βράδια του Αυγούστου
χείλια στα χείλη,
η θάλασσα γελά.

Δυο καρδιές σ’ ένα σώμα,
στόμα με στόμα
και αστέρια στα μαλλιά.

Μοναξιά και διαμάντια,
φωνές και χάδια,
τα πιο γλυκά μας χάλια.

Χρόνια, αιώνες,
άγγελους, δαίμονες
να που ξεγελά.
Τι φοβάσαι, τι λυπάσαι;
Τι φοβάσαι, τι λυπάσαι;

Κι αν φύγεις θα ‘μαι μια μπερδεμένη χαρά...

Κρυφά σκαλοπάτια,
ροζ μονοπάτια,
το νησί γελά πονηρά.

Ήρθες με είδες,
τόσα μου είπες
άλλα ήθελε να ακούσει η καρδιά.

Μοναξιά και διαμάντια,
αλήτικα σινάφια
πριν και το μετά.

Χρόνια, αιώνες,
άγγελους, δαίμονες
να που ξεγελάς.
Τι φοβάσαι, τι λυπάσαι;
Τι φοβάσαι, τι λυπάσαι;

Κι αν φύγεις θα ‘μαι μια μπερδεμένη χαρά...