Με ρωτάς να σου πω πως περνάω
μέρα νύχτα σε ζητάω
εκεί που δώσαμε τους όρκους μιας ζωής
εκεί που μου ‘λεγες πως δε θα μ’ αρνηθείς
τώρα να λέω όπου να ναι θα φανείς

να σε περιμένω να `ρθείς
να αργοπεθαίνω που αργείς
να νομίζω πως σου μοιάζουν
οι σκιές που πλησιάζουν
και τα μάτια σου παντού να με κοιτάζουν

ερημιά μοναξιά αγωνία
κι εγώ στην ίδια τη γωνία
εκεί που κάποτε με πήρες αγκαλιά
εκεί που μου ‘δωσες τα πιο γλυκά φιλιά
τώρα να σκέφτομαι πως είσαι μακριά