Ωχ! αδερφέ, ωχ! αδερφέ μη με σκοτίζεις,
μη μου μιλάς γι’ αυτή που έφυγε μακριά
κι αν το μετάνιωσε, γιατί μου το θυμίζεις
αφού την έβγαλα για πάντα απ’ την καρδιά.

Μπορεί για `κείνη χίλια βράδια να ξημέρωσα,
με μαύρο δάκρυ, με τσιγάρο, με καφέ,
αλλά τον πόνο τον πικρό μου τον ημέρωσα
και τώρα λέω μοναχά "ωχ! αδερφέ".

Ήταν σκληρός, ήταν πικρός ο χωρισμός της,
πέρασα βάσανα μεγάλα και πολλά,
μα της το είπα να το γράψει στο μυαλό της,
"ο τελευταίος θα γελάσει πιο καλά".

Μπορεί για `κείνη χίλια βράδια να ξημέρωσα,
με μαύρο δάκρυ, με τσιγάρο, με καφέ,
αλλά τον πόνο τον πικρό μου τον ημέρωσα
και τώρα λέω μοναχά "ωχ! αδερφέ".