Οι έρωτες οι εφήμεροι
κολύμπησαν στον Τίβερη
μιαν άνοιξη ρωμαϊκή,
που `χε φεγγάρια η τρέλα.

Στεφανωμένοι με κισσό,
χαθήκανε στον Ιλισό.
Κι έγινε ο πόθος μια φωνή,
που μου φωνάζει: `'Έλα!''.

Ποιος είσ’ εσύ, ποιος είμ’ εγώ,
εγώ που τώρα αιμορραγώ,
που βούλιαξα στην όχθη σου
και πνίγομαι μαζί σου;

Ποιος είσ’ εσύ, ποιος είμ’ εγώ,
εγώ που τώρα νοσταλγώ
τις δυο φτερούγες, τις παλιές
πληγές του Παραδείσου;

Οι έρωτες που φύγανε,
στις ερημιές που πήγανε,
με τα θολά τους δάκρυα
θαμπώσανε τ’ αστέρια...

Κι εσύ, σε φωτεινή αυλή,
πίσω απ’ του χρόνου το γυαλί,
να μη σε βλέπουν βλέμματα,
να μη σ’ αγγίζουν χέρια...

Οι έρωτες οι εφήμεροι
κολύμπησαν στον Τίβερη
μιαν άνοιξη ρωμαϊκή,
που `χε φεγγάρια η τρέλα.

Στεφανωμένοι με κισσό,
χαθήκανε στον Ιλισσό.
Κι έγινε ο πόθος μια φωνή,
που μου φωνάζει: `'Έλα!''.