Γίναν τα λόγια πέτρες που μου πετάς,
όποιον πάρει ο χάρος, παραμιλάς.
Τα κόκκινα σου δεν αντέχω να βλέπω μάτια.
Του χωρισμού μοιάζουν μονοπάτια.

Δεν είσαι εσύ.
Όχι. Δεν μπορεί να είσαι εσύ.
Δεν είσαι εσύ.
Κάτι σου χει κλέψει την ψυχή.

Στου φεγγαριού τη σκοτεινή πλευρά
έκρυβες τόσα μυστικά.
Κι αυτό που είσαι τώρα δεν αναγνωρίζω
δεν σε πιστεύω, σε ξορκίζω.

Δεν είσαι εσύ.
Όχι δεν μπορεί να είσαι εσύ.
Δεν είσαι εσύ.
Κάτι σου `χει κλέψει την ψυχή.

Τόσα χρόνια πόσα φύλαγες, πόσα μου κράταγες κρυφά
και τώρα θέλεις να πληρώσω το ταξίδι ακριβά.

Σαν καταιγίδα πάνω μου ξεσπάς,
για να πονέσω τώρα με χτυπάς.
Να με σπάσεις θες σε χίλια κομμάτια.
Με σκοτώνεις όταν λες δε μ’ αγαπάς.

Δεν είσαι εσύ.
Όχι δεν μπορεί να είσαι εσύ.
Δεν είσαι εσύ.
Κάτι σου `χει κλέψει την ψυχή.