Αφού οι ήρωες που κάποτε θαύμαζες
τώρα σου μοιάζουν ανυπόληπτοι, τρελοί.
Κι αυτοί οι δρόμοι της φωτιάς που περάσαμε αγκαλιασμένοι
τώρα πια είναι κλειστοί.

Αφού τα όμορφα σκουπίδια αυτά που διάβαζες
τα `χεις κλειδώσει και μουχλιάζουν σε κουτιά.
Και τα βινύλια του Ντίλαν που αγόραζες
άλλαξες ρούχα και τα πούλησες φτηνά.

Κάτι μου λέει πως ωρίμασες
θάβοντας όνειρα, αλλάζοντας αργά.
Να κάπως έτσι μου ωρίμασες
μα εγώ θυμάμαι όσα εσύ έχεις ξεχάσει πια.

Αφού οι αγώνες οι ιεροί που υπηρέτησες
έμειναν μόνο ιστορίες σε χαρτιά.
Και τα στενάχωρα τα στέκια που ξενύχταγες
βγάζοντας λόγους, είναι όλα αυτά κλειστά.

Αφού οι ακράδαντες αλήθειες σου που πίστεψες
χάθηκαν άδοξα στου χρόνου τη στροφή.
Και το blue jean που μονοφόρι τότε φόραγες
εξαγοράζει ενοχές στην Αφρική.

Κάτι μου λέει πως ωρίμασες
θάβοντας όνειρα, αλλάζοντας αργά.
Να κάπως έτσι μου ωρίμασες
μα εγώ θυμάμαι όσα μου ‘λεγες παλιά.

Να κάπως έτσι ωριμάσαμε
μα εγώ θα είμαι όπως εσύ δεν είσαι πια.
Θα θυμάμαι όσα εσύ έχεις ξεχάσει πια.
Θα κρατάω όσα εσύ έχεις αφήσει πια.