Κοιτάζω το είδωλό μου σκοτεινό
Μα όχι δεν μπορεί να είμαι εγώ
Καθρέφτες μου αλλάζουν τη μορφή
Ψεύτες μ’ απειλούν και πάλι
Οι μνήμες, τα χρόνια ειρωνικά χαμογελούν
Και νιώθω πως είμαι αιχμάλωτη του θαυμασμού
Καθρέφτες γύρω μου παντού εν τόπω με κυκλώνουν
ρουφάνε την εικόνα μου και την διαστρεβλώνουν

Και στην κόψη των γυαλιών ακροβατώ
Μονάχη σαν σκιά θα ζήσω

Καθρέφτες σαν κλέφτες, μ’ αρπάζουν
και με απειλούν τους σπάω και τρέχω
Με ψάχνουν και με κυνηγούν
Φωνές, κραυγές, γιορτές πληγές
αλλάζουν το κορμί μου
Στην πλάνη άλλο δεν μπορώ
στερεύει η πνοή μου

Και στην κόψη των γυαλιών ακροβατώ
Μονάχη σαν σκιά θα ζήσω
Μες στην αγκαλιά κρασί
Βλέπω μια ανάσταση

Μες στην αγκαλιά κρασί
Φως και πάλι
Και στην κόψη των γυαλιών ακροβατώ
Μονάχη σαν σκιά θα ζήσω
στην κόψη των γυαλιών ακροβατώ
Μονάχη σαν σκιά θα ζήσω
Μονάχη, μονάχη σαν σκιά θα ζήσω
Μονάχη, μονάχη σαν σκιά θα ζήσω