Μετά φόβου Θεού και αγάπης θυμού
βήμα βήμα ξανά προχωράω
κι ότι ζήσαμε εμείς, ξέχασε το αν μπορείς
σε μιαν άλλη ζωή στο φυλάω

Είν’ η αγάπη βυθός, τρόμος, φόβος, θεός
κι ότι είσαι σου το συγχωράω
δεν μετάνιωσα χτες κι έλα πάλι αν θες
σε κρεβάτι γιορτής σε χωράω

Και ας είναι πικρό, θα το πιω κι αυτό
το ποτήρι που χώρια μεθάμε
μόνο ας πάμε γραμμή, στου γκρεμού την αιχμή
στου ουρανού το κενό να πετάμε