Περνάει ο Στρατός, της χώρας ο φρουρός
κι ανοίγω προς τα μπρος το βήμα ολοταχώς
στη δόξα μου τραβώ σαν να παραληρώ
σαν τον τρελό από πίσω, εν δυο.

Απλός εγώ περνώ, μονάχος περπατώ
βαδίζω σιωπηλός μα αποφασιστικός,
τρελά ποθώ να βρω ποιος είμαι, γιατί ζω,
το πλήθος θα διασχίσω εντός.

Δεν ξέρω το καλό και τα’ άλλο τ’ αγνοώ
το πλήθος μ’ αγνοεί μα νιώθω τι εννοεί
και τρέχω να χωθώ στον νου μου να σωθώ
και ξέρω ποιο το πλήθος, εγώ.

Λαβύρινθο περνώ, θαρρώ σφιχτά κρατώ
τον μίτο τον χρυσό την έξοδο να βρω
Θησέας να τη δω και να λευτερωθώ
μα ουρά του Μινώταυρου κρατώ.

Του φεύγω απ’ τα δεξιά μου φεύγει απ’ τα ζερβά
Αν με νικήσει νά! αν τον νικήσω, να!
Μια τούρτα είν’ η καρδιά να σβήσω τα κεριά,
Να τα χιλιοχρονίσω. Μαγκιά.

Εγώ είμαι μοναχός, συνάμα συρφετός,
Και πίσω κουρνιαχτός σε μια γωνιά ο Θεός
Ψωνίζει μπακλαβά, γυρνά και μου γελά
Κι αυτό που τώρα ακούτε, Ηχώ.