Τα όνειρα εκδικούνται μου λέει η ζωή...
Σκιές που περιμένουν να ζήσουν στο φως μια στιγμή...
Κι εμείς σ’ ένα ταξίδι πολύ μακρύ...
Χαμένη η Εδέμ και γίνεται ο χρόνος πληγή
στο κορμί, στην ψυχή...

Ποιος άνεμος φύσηξε, σκόρπισε τόσα όνειρα,
σκόρπισε τόσα αύριο;
Ποια θάλασσα ξύπνησε, σήκωσε τόσα κύματα;
Γίναμε ναυάγιο εμείς...

Τα όνειρα πετάνε πολύ ψηλά...
Λευκά φτερά φοράνε, να μοιάζουν μ’ αγγέλους, ξανά....
Κι εμείς σε μία πτώση χωρίς τροχιά...
Πού πάει αυτό το αύριο, ρωτάμε. Πού πάει το μετά;
Σε γκρεμό; Σε χαρά;

Τα όνειρα εκδικούνται, μου λέει η ζωή...
Κι εμείς σ’ ένα ταξίδι, ρωτάμε πού πάει η στιγμή...
Σε χαρά; Σε πληγή;