Δυο ώρες μείνανε μόνο και φεύγει το καράβι
πέτρα θα ρίξω στο χρόνο, μαύρη, αυτό το βράδυ
δε θα σκεφτώ τον καιρό ούτε τι αφήνω
δε θα σκεφτώ αν μπορώ και που θα μείνω

Δυο ώρες μείνανε μόνο κι ανάβουν τα φώτα
χάθηκαν όλα στο δρόμο βγάζω τη μάσκα αλλάζω ρότα
κι έτσι ελεύθερος νιώθω μπροστά απ’ το τιμόνι
να βλέπω τη νύχτα να πέφτει και να ξημερώνει

Θάλασσά μου, αιώνια μάνα
στάχτη απ’ τη ζωή τη ρουφιάνα
ρίχνω στη βαθιά σου αγκαλιά
βγάλε με σε κάποια στεριά σου
φόρεσέ μου αν θες τα καλά σου
Δώσ’ μου μια ευχή γι’ άλλη αρχή

Δυο ώρες μείνανε μόνο και βγαίνω απ’ το λιμάνι
κάθε λύπη μου θολώνω με μαύρο μελάνι
και μ’ έναν άνεμο νοτιά να φέρνει ελπίδα
γυρνώ το κεφάλι για μια φορά κι αλλάζω σελίδα

Θάλασσά μου, αιώνια μάνα
στάχτη απ’ τη ζωή τη ρουφιάνα
ρίχνω στη βαθιά σου αγκαλιά
βγάλε με σε κάποια στεριά σου
φόρεσέ μου αν θες τα καλά σου
Δώσ’ μου μια ευχή γι’ άλλη αρχή