Σήμερα έβαλα μπρος το λουρί του ακονίσματος
και είπα τη λεπίδα του μυαλού μου να φρεσκάρω,
ένοιωσα λες και ήμουν στο τέλος γυρίσματος
κι έπρεπε σοβαρά το ρόλο μου να πάρω.
Έτσι κι αλλιώς της τρέλας είμαι θαμώνας
κι όσοι ραπάρουν, εν γένει είναι παλαβωμένοι,
πάντα η ζωή τους μοιάζει στημένος αγώνας
και γνωρίζουνε από χέρι όλοι πως είναι χαμένοι.
Στέκομαι απέναντι απ’ την κατάσταση ολάκερη,
την τόση ομορφιά που έζησα ξέχειλα.
Επιλογή μου ίσως άσκοπη κι άκαιρη
να τσεκάρω όμως ήθελα, αν έσφαλα.
Τώρα που όλα πιο όμορφα είναι, να καις
φωτιά μου, πιότερο θέλω να σου ζητήσω•
κι αν κάποιοι σου προστάζουνε σβήνε,
αν πάει έτσι σ’ εκείνους θα σε παρατήσω.

Αν νομίζεις πως γέρασα κι αχρείαστος μοιάζω
κι όσα σκαλίζω πως είναι αδιόρθωτα,
τσέκαρέ με σου λέω να δεις αν ταιριάζω
όπως παλιά σε μια στιγμή τ’ ακατόρθωτα.
Μήπως κουράστηκαν κάποιοι τριγύρω σου
και τους βαστάνε μόνο τα μνημονικά τους,
μήπως τους σκιάζει ακόμα ο ίσκιος σου
κι αφήνουν κρυφά τα φθονερά τους.
Μήπως απότομα ψήλωσαν όλοι τους
κι ήρθαν κατάματα με τα θεόρατα;
Μήπως γλύκανε τόσο πολύ η όψη τους
κι όσα καμώνουν μού μοιάζουν αόρατα.
Εγώ με σένα έχω μια σχέση παθιασμένη,
κατάφερα όλα τα δεσμά μου να λύσω.
Αν το ζητήσουν φωτιά μου αγαπημένη
θ’ αδειάσω μέσα μου και θα σε παρατήσω.

Ίσως κάποιοι να μ’ ακούνε σαν κοκκαλωμένοι
και κάποιους άλλους να τους κάνω να χαρούν,
η μαγεία όμως εδώ είναι καβατζωμένη
και περιμένει εδώ κάποιους να μπορούν
να κοιτάζονται μεταξύ τους περήφανα,
να μη μετράνε τόσο την παρουσία μου,
τον ιστό μου τριγύρω μου ύφαινα
για να μη χάσω εγώ την ουσία μου.
Κι όσα ξεστόμισα γύρω σου ανέφικτα
παράπονο δεν έχεις, τα ζήσαμε.
Κι όλα τα όμορφα, τα καθαρά, τ’ ανέγγιχτα
να πάνε σ’ όλους τους τ’ αφήσαμε.
Όταν ψάχνω μέσα μου, που λες, δεν βλέπω γέρο,
ούτε τολμούσα να πω ότι θα σ’ αφήσω
χωρίς εσένα θα πεθάνω το ξέρω,
μα αν πάει έτσι θα σε παρατήσω.