Καλή κι η πλάκα, μα για να σπάσουν οι ρίζες
πρέπει να βγάλουμε τις παρενθέσεις,
να ξηλώσουμε τις ιδέες απ’ τις κορνίζες
κι επιτέλους να πάρουμε θέσεις.
Σύμπαντα να φτιάξουμε όλοι γύρω από τις λέξεις
για να μας λευτερώσουν λίγο απ’ το σαλόνι μας
να μη κυλάμε στων άλλων τις ορέξεις•
αν είναι να βρωμίσουμε το κάνουμε και μόνοι μας.
Δεν αρκούμαι πια στ’ ότι με καταλαβαίνεις,
θέλω μόνο να μου πεις αν είμαι εγώ…
Μέσα σ’ αυτά που ονειρεύομαι αν μπαίνεις
τότε θα ξέρεις γιατί σε τραβολογώ.
Πες μου τι είμαι που σέβομαι πολύ τ’ ωραίο
και τ’ άσχημο δήθεν κάνω πως το συμπαθώ;
που εμπιστεύομαι πάντα το τυχαίο
και συνέχεια παλεύω για να θυμηθώ;
Άραγε τι είμαι όταν γενικεύω
ενώ σιχαίνομαι αυτό εμένα να μου συμβεί;
Πες μου άραγε τι είμαι όταν ψαχουλεύω
στου άλλου μέσα το μυαλό να βρω φυγή;
Τι είμαι όταν αψηφώ όλους τους θεούς
ενώ σέβομαι κάποιον που προσκυνάει;
Γιατί έχω ανοίξει πες μου τόσους λογαριασμούς
με την ξεφτίλα και τ’ αυτιά μου κυνηγάει;
Γιατί όλοι οι μπάτσοι μου μιλάνε ευγενικά
ενώ εγώ τους μισώ από μικρό παιδί;
Γιατί δε μου βγαίνει να τα πω λίγο ειρηνικά
παρά κόβω αυτό που κάθομαι κλαδί;

Ποιος είμαι όταν μασάω με τα καλοπιάσματα
και το βλέμμα μου σκορπάει στον καθρέπτη;
Γιατί συνέχεια πέφτω στου ονείρου τα χαλάσματα;
Μήπως γι’ αυτό κάποιοι με λένε ψεύτη…
Πες μου τι είμαι όταν ζηλεύω το πρωί τους εργάτες
στα καρνάγια να δουλεύουν το σκεπάρνι
κι όταν δε συμπονάω διόλου τους διαβάτες
που ξεπέφτουν στο μικρό μου το λιμάνι;
Όταν δίπλα απ’ τις οδύνες σου τότε περνούσα
ποιος ήμουν που άντεχα να σε σκοτώσω
κι όταν τις συμβουλές σου πάντα αγνοούσα
τι ήμουν και ντρεπόμουν να φιλιώσω;
Ποιος είμαι – όταν μαγκώνει η μιλιά μου
και σαν απόψε θέλω ό,τι μ’ αρνήθηκε να κάψω;
Τι είμαι, πες μου, όταν πετρώνει η καρδιά μου
για τον πατέρα μου και δε μου βγαίνει να τον κλάψω;
Άσ’ τα να πάνε – κρυμμένα αρχεία
τι τα σκαλίζω και σε ρωτάω.
Σε πάω – από τα σοβαρά στ’ αστεία
τώρα να δεις που σε πετάω…